Drie Koningen op Ambrosiaanse wijze
Sedert de tijd van Karel de Grote verspreidde zich door Europa de Romeinse eenheidsliturgie met haar eigen en karakteristieke muziek: het Gregoriaans. De locale liturgische en muzikale tradities die zich in alle belangrijke kerkelijke centra hadden gevormd, moesten hiervoor het veld ruimen en verdwenen, vaak zonder een spoor achter te laten of zonder dat hun notaties nu nog te ontcijferen zijn. Alleen Milaan heeft door de eeuwen heen de Romeinse druk weten te weerstaan en handhaaft tot op de dag van vandaag een eigen liturgie met een opvallende, aan het Gregoriaanse weliswaar verwante, maar daarvan toch duidelijk onderscheiden muziek: het Ambrosiaans.
